Kun je iets verkopen wat je niet hebt? Normaal gesproken zou je hierop een ontkennend antwoord moeten geven, maar het schijnt in de reisbranche kennelijk anders te werken. Grote reisorganisaties zouden reizen verkopen die ze nog helemaal niet ingekocht hebben. De verkochte reizen zouden gebruikt worden als onderhandelingsmiddel oftewel als een middel om de eigenaar van een hotel of appartementencomplex nog verder in het nauw te drijven en er zo de laatste centen uit te wringen. Omdat dit verhaal gebaseerd is op informatie die door derden verstrekt is, zullen er geen namen van reisorganisaties vermeld worden.
Hoe werkt het?
De reisorganisatie biedt voor het zomerseizoen 2010 hotel “X” op het eiland Kreta aan op hun website. Er is echter nog geen contract afgesloten met hotel “X”, want de reisorganisatie wil dit jaar slechts 6 euro per persoon per nacht betalen in plaats van 8 euro. De winstmarges stonden in 2009 onder druk en de kans dat de Nederlandse toerist dit jaar ineens massaal naar Griekenland vliegt is niet zo groot, dus de winst moet vooral komen uit een lagere inkoopprijs.
Natuurlijk gaat de eigenaar van hotel “X”hier niet mee akkoord, want ook bij de in 2009 betaalde prijs van 8 euro was het al verliesgevend en moest hij het hebben van de extra’s die de gasten uitgaven. Restaurantbezoek, baromzet, internettoegang en andere diensten maakten het ondernemen nog rendabel voor de hoteleigenaar. Echter hield de toerist vorig jaar eenmaal op bestemming steeds vaker de hand op de knip, waardoor de hoteleigenaar uit de extra’s niet meer voldoende verdiende om rendabel te zijn.
De onderhandelingen
Voor het nieuwe seizoen krijg je de inkoper van de grote reisorganisatie voor je neus of aan de telefoon die je nog verder uit wil persen. De hoteleigenaar weet dat als hij een substantieel deel van zijn kamers tegen een fooi verkoopt aan de reisorganisatie verkoopt, er een redelijke kans bestaat dat het een zeer zwaar jaar gaat worden en hij met verlies de gasten een aangename vakantie moet bezorgen. Het zelfstandig verkopen is tegenwoordig niet zo gemakkelijk, zeker omdat de prijzen voor losse vliegtickets naar Kreta relatief hoog liggen en het aanbod vrij schaars is.
Niet akkoord, wel te boeken
In de hoop een beter aanbod te krijgen van de reisorganisatie of een redelijk deel van de beschikbare kamers zelf te kunnen verkopen gaat de eigenaar niet akkoord met het voorstel van de reisorganisatie. Deze reisorganisatie plaatst de accommodatie echter wél op hun website, compleet met prijzen, foto’s, omschrijving en de mogelijkheid om te boeken. De gegevens zijn van het voorgaande seizoen, de prijzen gebaseerd op de deal die ze gemaakt hebben met de luchtvaartmaatschappij en die ze willen maken met de eigenaar van de accommodatie. De niets vermoedende toerist boekt gewoon lekker zijn vakantie naar hotel “X” op Kreta en doet zelfs een aanbetaling op basis van de voorwaarden die door de organisatie gesteld worden.
Met boekingen opnieuw onderhandelen
Op het moment dat de reisorganisatie een aantal boekingen voor hotel “X” binnen heeft melden ze zich weer bij de eigenaar van het betreffende hotel. De kans is groot dat die eigenaar er niet in geslaagd is zelf al een redelijk aantal van zijn kamers te verkopen en wordt nu geconfronteerd met een reisorganisatie die al met een stapel aan boekingen komt. De eigenaar wordt feitelijk het mes bijna op de keel gezet en zal in veel gevallen uiteindelijk toch akkoord gaan met het bod dat voorheen gedaan werd of misschien er iets meer uit weet te slepen. Stel dat de organisatie uiteindelijk 7 euro per persoon per nacht betaalt dan is dat nog 12,5% minder dan wat er het jaar daarvoor betaald werd.
Overboekingen?
De kans bestaat echter ook dat de hoteleigenaar niet akkoord gaat en geen nieuw contract afsluit met de reisorganisatie. In dat geval is er voor de reisorganisatie nog geen man overboord, want men laat de toerist gewoon naar Kreta vliegen. Ter plaatse krijgt men dan te horen dat er een overboeking is en de vakantieganger wordt in een andere accommodatie geplaatst die hij of zij helemaal niet geboekt heeft. Op deze manier kan de reisorganisatie op goedkope wijze de lege plekjes opvullen die ze contractueel af moeten nemen, maar die niet verkocht zijn. De argeloze vakantieganger krijgt het fabeltje te horen dat er een overboeking is en slikt dat in 9 van de 10 gevallen als zoete koek. Wie het er niet mee eens is, krijgt vrijwel altijd eerst te maken met een hostess die ter plaatse vaak weinig voor je kan betekenen en door het hoofdkantoor in Nederland meestal totaal geen ondersteuning krijgt in die gevallen. Wat hen betreft is het dossier gesloten en kunnen de centen weer geteld worden. Slechts door zeer mondig en vasthoudend te zijn of met hulp van bijvoorbeeld een Alberto Stegeman van “Red mijn vakantie” kun je soms nog een acceptabele vakantie krijgen. Hotel “X” zul je echter kunnen vergeten, want de eigenaar van dat hotel zal hoogstwaarschijnlijk geen gasten meer van de betreffende touroperator willen ontvangen.
Maffiapraktijken
Deze onderhandelingstactiek lijkt meer op het uitvoeren van maffiapraktijken waarbij de hoteleigenaren met hun rug tegen de muur gezet wordt en de niets vermoedende toerist een pion is in het spel om de centen. Helaas is controle op deze methode vrijwel onuitvoerbaar en kan de toerist ter plaatse meestal niet veel meer doen dan te klagen en te proberen alsnog de vakantie te krijgen waarvoor ze betaald hebben.
De vergoedingen die reisorganisaties eventueel moeten betalen nadat er een klacht ingediend is bij de Geschillencommissie Reizen is een schijntje ten opzichte van de winsten die er door deze handelswijze gerealiseerd worden. Er is dus momenteel vrijwel niets wat ze ervan weerhoudt om door te gaan met deze manier van bedrijfsvoering.
3 reacties
vassili
7 januari 2010 om 18:42vassili
7 januari 2010 om 18:43Pierre Mares
9 januari 2010 om 17:02